MYNDAHORNIÐ

Það er (eðlilega) kominn sumarfiðringur í mig, sem kallar fram eintóma gleði og góðar vættir.

KOMINN Í JÓLASKAP... alla vega stólarnir mínir. Kíkið endilega á nýjustu myndirnar, sem eru SMÁSTÓLARNIR (25 x 25 cm... og allar í ramma).

Vissi alltaf að eitthvað myndi breytast í myndunum mínum eftir að ég flutti vinnustofuna mína út í guðs græna náttúruna, upp í Maríuhöfn í Kjós. Annaðhvort myndi myndefnið breytast eða yrði það kannski úrvinnslan sem fengi nýjan svip, nýtt hlutverk. Lengi vel gerðist ekkert. Ekki nokkur skaðaður hlutur.En svo fóru þeir að dúkka upp gömlu félagarnir með rauðu nefin og síðan einhverjir óþekktir kunningjar þeirra, sem þó voru mun alvarlegri á svip (líklega eldri og lífsreyndari) og gott ef þeir voru ekki allir meira og minna í berjamó. Koma svo!

Lét vita af því fyrir skömmu að ný myndaröðyrði kynnt á næstunni. “Á næstunni” er samkvæmt mínu dagatali… til dæmis núna.

Gull hefur löngum verið talinn “dýrastur” málma. En ekki er þó allt gull sem glóir. Á æskuheimili mínu á Akureyri var það einkum tvennt sem mér fannst eins og væri verðmætast alls þess sem við fjölskyldan áttum, en það var annars vegar GULLVASINN

Held áfram að minnast ýmissa þeirra myndlistarmanna, sem haft hafa áhrif á mig í gegnum tíðina, en einn þeirra og sá sem ég ber hvað mesta virðingu fyrir er snillingurinn DAVID HOCKNEY (1937- ). Kynntist honum fyrst þegar hann var að mála sundlaugamyndirnar sínar í góða veðrinu í Kaliforníu í den. Mála gárur eða gusur á vatnsyfirborði (The Splash 1966, A Bigger Splash 1967), já, vatn í gosbrunnum, úr grasúðurum (A Lawn Being Sprinkled 1967) eða út um bunandi sturtuhausa

Kynnti fyrir ykkur Ken Currie í síðasta Mola, skoska málarann, sem stundum hefur verið kallaður meistari ljótleikans (sjálfum hefur mér reyndar hlotnast sá vafasami heiður að vera kallaður “riddari ljótleikans” í blússandi ritdómi um sjónvarpskvikmyndina mína Djáknann 1988).

Í göngufjarlægð frá Regent Street í London er gata, sem lætur lítið yfir sér. Heitir Cork Street. Var einu sinni vel þekkt fyrir verkstæði margra helstu klæðskera borgarinnar, sem nú hafa fyrir löngu komið sér fyrir í annarri götu ekki langt frá… nefnilega Savile Row.

Nefndi Larry Rivers í síðasta Mola (fæ heitið Moli / Molar lánað hjá góðum og gengnum vini, Eiði Guðnasyni).

Er að lesa ævisögu Larry Rivers, WHAT DID I DO (Harper Collins, 1992). Hef reyndar gluggað í hana alltaf öðru hvoru frá því að ég eignaðist hana um síðustu aldamót, en aldrei beint klárað.

Nefndi um daginn athugasemd eða ábendingu frá gamla kennaranum mínum Birni Th í Myndlista- og handíðaskólanum í den um að litur sé ekki litur nema við hliðina á öðrum lit.

Man alltaf eftir mögnuðu augnabliki í listasögutíma í Myndlista- og handíðaskólanum

Hæ, hæ…… og gleðilegt ár. Já, nýtt ár 2024 hefur bankað upp á og kemur (vonandi) til með að verða gott og gjöfult fyrir okkur öll.

NÝJAR MYNDIR verða til!